Görücü usulü bir aşk istiyorum, görünce göresim gelsin,
görmeyince ölesim… Böyle demiş ya İlhan Berk, işte ben o konuya girmek
istiyorum.
Kapıdan içeri girdi.
Düşünceleri kendini aşmış gibi etrafındaki hiçbirşeyin
farkına varmadan girdi içeri. Şapkasını kibarca masanın üzerine koydu…
Bu, onun etrafında kimse olmasa da yapacağı türden bir
“masanın üzerine koyma”ydı. Ama benim dikkatimi çekmişti. O an ellerini gördüm,
muhakkak bir sanatçı olmalıydı, ruhunu ellerinde taşıyan biri olduğu kesin!
İhtimaller…[1]
Sonra,
Hiç öyle bakan olmamıştı bana, ben bile tanımıyordum bana
baktığı beni… Gözleri toprağının renginde desem değil, uzak yerler özleminde
desem o da değil, soğuk değil, sıcak değil. Hiçbir tarife sığdırmaya gelmez o
saniyelerin gözleri. “No one will ever love you, like I do…”[2]
Görmeyince ölesim gelmesini istemiyorum ben artık… Niye
ölesim gelsinmiş…
Önce aşık olup mutlu olacağım. Eşeğimi kaybedip de bulmuş gibi
sevineceğim, oh ne güzel hala aşık olabiliyormuşum ben diye… Valla billa
istemem, eşek de istemem, eşekten düşmüş karpuz olmamak için… İstemem!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder